در ۱۰۲ سال گذشته تیم‌های ملی فوتبال آلمان و انگلیس ۳۱ بار به مصاف هم رفته‌اند: ملی‌پوشان انگلیس ۱۵ بار پیروزمندانه میدان را ترک کرده‌اند؛ آلمان‌ها ۱۰ بار و ۶ پیکار میان این دو تیم نیز با نتیجه مساوی خاتمه یافته است. تیم آلمان در این ۳۱ بازی ۶۶ گل از انگلیس خورده و ۳۷ بار نیز دروازه حریف خود را باز کرده است.
تجربه‌هایی تلخ تا نخستین پیروزی
نخستین دیدار میان آلمان و انگلیس به سال ۱۹۰۸ میلادی برمی‌گردد که با نتیجه ۵ بر 1 به سود تیم مهمان، یعنی انگلیس خاتمه یافت. در دومین دیدار نیز ملی‌پوشان انگلیس توانستند در خاک خود آلمان‌ها را ۹ بر 0 درهم کوبند.
تیم ملی آلمان برای چیدن طعم پیروزی شصت سال تمام انتظار کشید و در سال ۱۹۶۸ بود که توانست با تک‌گل فرانتس بکن‌باوئر، قیصر فوتبال آلمان، برای نخستین بار انگلیس را شکست دهد. تا آن تاریخ تیم‌های ملی دو کشور بارها رویاروی هم قرار گرفتند که همگی این دیدارها با پیروزی انگلیس یا تساوی میان دو تیم خاتمه یافت.
این که برخی از تیم‌ها از یکدیگر دل خوشی ندارند و از هر فرصتی برای رجزخوانی و کرکری‌خواندن علیه هم سود میجویند، موضوع تازه‌ای نیست: برای نمونه تیم‌های هلند و آلمان چشم دیدن یکدیگر را ندارند. یا مثلا تیم فرانسه چندان دل خوشی از تیم آلمان ندارد، آلمان نیز به نوبه خود از تیم ایتالیا.
این غالبا به تجربه‌ها و پیشینه این تیم‌ها در رقابت با یکدیگر بازمی‌گردد و در مواردی نیز رویدادهای تاریخی در پیکارهای فوتبالیست‌های این کشورها بی‌نقش نبوده است. ولی در این میان چشم و هم‌چشمی میان دو تیم آلمان و انگلستان حکایت دیگری است. بی‌تردید این دو تیم سخت‌‌ترین رقابت‌ها و رجزخوانی‌ها را با یکدیگر دارند، به ویژه نشریات زرد (بازاری) در دو کشور از هر فرصتی برای زخم‌زبان زدن و برافروختن آتش جنگ علیه حریف سود میجویند.
اسطوره ویمبلی
فینال جام جهانی ۱۹۶۶ انگلیس نخستین نبرد میان تیم‌های ملی دو کشور در چارچوب تورنمنتی رسمی بود. ملی‌پوشان انگلیس این پیکار را که به اسطوره ویمبلی شهرت یافته، در وقت اضافه با نتیجه ۴ بر ۲ به سود خود به پایان بردند و قهرمان جهان شدند.
البته گل سوم انگلیس که نقطه عطف این نبرد بود، یکی از بحث‌برانگیزترین گل‌ها و معماهای فوتبال محسوب می‌شود. در حالی که نتیجه بازی در آغاز وقت اضافه دو بر دو مساوی بود، با شوت سرکش «جف هورست»، مهاجم انگلیسی، توپ به تیرک افقی دروازه آلمان اصابت کرد و روی خط دروازه فرود آمد. تشخیص خط نگهدار این بود که توپ از خط دروازه عبور کرده است و داور بازی نیز اعلام گل کرد. به این ترتیب انگلستان از آلمان پیش افتاد و در ادامه بازی با زدن یک گل دیگر، پیروز و قهرمان جهان شد.
آلمانی‌ها هنوز هم آن گل را مردود می‌دانند و معتقدند که کمک داور تحت تاثیر جو ورزشگاه آن تصمیم را گرفته است. بی‌تردید تا کنون در آلمان هزاران مقاله و گزارش ورزشی نوشته شده که به موضوع آن بازی تاریخی و گل مشکوک پرداخته‌اند.
حتی در سال‌های اخیر که فن‌آوری رسانه‌های تصویری پیشرفت زیادی کرده، کارشناسان آلمانی بارها به یاری تکنیک‌های ظریف تلاش کرده‌اند ثابت کنند که توپ در پشت خط دروازه فرود نیامده و آن گل مردود بوده است. آلمانی‌ها حتی در این زمینه یک مفهوم جدید ساخته‌اند و همه گل‌های مشکوک را در بازی فوتبال «گل ویمبلی» می‌نامند.
انتقام زودرس و فتح ویمبلی
چهار سال بعد، یعنی در جام جهانی ۱۹۷۰ مکزیک، دو فینالیست دوره گذشته در مرحله یک چهارم نهایی بار دیگر رویاروی هم قرار گرفتند. انگلیس تا دقیقه ۶۸ بازی ۲ بر 0 از آلمان جلو بود و آنقدر از پیروزی خود اطمینان داشت که بابی چارلتون، یکی از ستون‌های تیم را تعویض کرد.
لحظاتی بعد از خارج شدن بابی چارلتون از زمین، فرانتس بکن‌باوئر گل اول آلمان را وارد دروازه انگلیس کرد و اووه زلر، دقایقی مانده به پایان بازی، با گل تاریخی خود با ضربه سر، بازی را به تساوی کشاند. گرد مولر، مهاجم پرتوان آلمان‌ها و آقای گل آن دوره از مسابقات نیز در وقت اضافه با به ثمر رساندن گل سوم، انتقام آلمان از انگلیس را میسر ساخت.
دو سال پس از این انتقام، ملی‌پوشان آلمان توانستند برای اولین بار ورزشگاه تاریخی ویمبلی را به تصرف خود درآورند. تیم آلمان در مرحله یک چهارم نهایی مسابقات جام ملت‌های اروپا با ارائه یک بازی تهاجمی و با برخورداری از ستارگانی چون بکن‌باوئر، مولر، مایر و نتزر انگلیس را در خاک حریف ۳ بر 1 به زانو درآورد.
گونتر نتزر که بدون شک یکی از نوابغ و ستارگان خلاق فوتبال آلمان به شمار می‌رود، هنوز هم می‌گوید: «این دیدار لذت‌بخش‌ترین بازی‌ای بود که من تصور انجام آن را داشتم.» وی می‌افزاید: «در این روز تیمی زاده شد که توانست در سال ۱۹۷۲ به قهرمانی اروپا دست یابد.»
انگلیس و طلسم ضربات پنالتی
در سال ۱۹۹۰ در مرحله نیمه نهایی جام جهانی فوتبال در ایتالیا، دو تیم انگلیس و آلمان دیداری تماشایی و پرهیجان انجام دادند. در این نبرد که بعد از ۱۲۰ دقیقه با نتیجه تساوی ۱ بر ۱ پایان یافته بود، آلمان‌ها در ضربات پنالتی، انگلیس را مغلوب کردند.
پس از این دیدار بود که گری لینه‌کر، مهاجم پرآوازه انگلیس اظهار داشت: «فوتبال بازی‌ای است که ۹۰ دقیقه طول می‌کشد و در پایان آلمان‌ها برنده می‌شوند.» او همچنین گفته بود: «در واقع هر تیمی می‌تواند در ضربات پنالتی بر دیگری پیروزی شود، مگر آن که آلمان و انگلیس مقابل هم بازی کنند.»
در سال ۱۹۹۶، در چارچوب مسابقات جام ملت‌های اروپا که در انگلیس برگزار شد، این دو رقیب سرسخت بار دیگر در مرحله نیمه نهایی به مصاف هم رفتند. در این پیکار نیز بار دیگر انگلیس در ضربات پنالتی از آلمان شکست خورد، آن هم در چمن مقدس ورزشگاه ویمبلی لندن. آلمان در پی پیروزی‌های خود در برابر انگلیس در سال‌های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۶ توانست به قهرمانی جهان و قهرمانی اروپا دست یابد.
دور تازه رجزخوانی‌ها
حال که آلمان و انگلیس در این دوره از مسابقات جام جهانی بار دیگر رویاروی هم قرار می‌گیرند، بازار کرکری‌ها و رجزخوانی‌ها نیز دوباره داغ شده است.
نشریه زرد The Sun پس از آن که مشخص شد آلمان و انگلیس در مرحله یک هشتم جام ۲۰۱۰ به مصاف هم می‌روند، هشدار داد: «خود را برای رویارویی با جنگ‌افزارهای آلمان آماده کنید!» و نشریه Daily Mail نیز نوشت: «با شوت سنگین مسعود اوزیل، دوئل رویایی آلمان و انگلیس ممکن شده است.»
البته پیش از این که مشخص شود که آیا اصلا این دو تیم به دور بعد صعود خواهند کرد و به مصاف هم خواهند رفت نیز، خط و نشان کشیدن‌ها آغاز شده بود. در پی انتقادهای فرانتس بکن‌باوئر پس از نخستین بازی انگلیس در برابر آمریکا، وین رونی، ستاره انگلیس از لذت حذف کردن آلمان در پیکاری احتمالی سخن گفته بود.
دویچه‌وله
